اثنا عشر به انگلیسی

کلمه‌ی «اثناعشر» در زبان انگلیسی به Duodenum ترجمه می‌شود.

اثناعشر یا دوازدهه، نخستین بخش از روده‌ی باریک است که نقش بسیار حیاتی و تخصصی در فرآیند گوارش ایفا می‌کند. این بخش لوله‌ای‌ شکل بلافاصله پس از معده قرار دارد و حدود ۲۵ تا ۳۰ سانتی‌متر طول دارد. غذا پس از هضم اولیه در معده، وارد اثناعشر می‌شود تا ادامه‌ی فرآیند گوارش شیمیایی در آن رخ دهد. به دلیل موقعیت آن در ابتدای روده‌ی باریک، اثناعشر نقطه‌ی کلیدی برای شروع جذب مؤثر مواد مغذی به شمار می‌رود.

در اثناعشر، ترشحات آنزیمی پانکراس (لوزالمعده) و صفرا از کبد و کیسه‌ی صفرا وارد می‌شوند. این مایعات گوارشی دارای آنزیم‌هایی هستند که چربی‌ها، پروتئین‌ها و کربوهیدرات‌ها را به اجزای کوچک‌تری می‌شکنند تا قابل جذب در روده‌های بعدی باشند. صفرا، چربی‌ها را امولسیون کرده و آن‌ها را برای هضم مؤثرتر آماده می‌کند، در حالی که آنزیم‌های پانکراسی فرآیند تجزیه‌ی شیمیایی ترکیبات پیچیده غذایی را تکمیل می‌کنند. این هماهنگی دقیق میان اندام‌های گوارشی، برای سلامت عمومی بدن ضروری است.

پوشش داخلی اثناعشر نیز به گونه‌ای طراحی شده که در برابر محیط نسبتاً اسیدی حاصل از ورود کیموس (chymus) از معده مقاوم باشد. با این حال، اگر ترشحات معده بیش از حد اسیدی باشند یا عملکرد حفاظتی اثناعشر مختل شود، ممکن است زخم‌هایی موسوم به زخم دوازدهه (duodenal ulcer) پدید آید. این زخم‌ها ممکن است با علائمی همچون درد شکمی، سوزش معده و سوءهاضمه همراه باشند و در صورت پیشرفت نیازمند درمان‌های دارویی یا گاه جراحی باشند.

اثناعشر همچنین از نظر فیزیولوژیکی با سیستم‌های دیگر بدن در تعامل است. به‌عنوان مثال، حضور چربی در اثناعشر موجب تحریک ترشح هورمون‌هایی مانند کوله‌سیستوکینین می‌شود که تخلیه‌ی صفرا را تنظیم می‌کند و حرکات معده را کند می‌سازد تا غذا به آهستگی و به شکلی مؤثرتر هضم شود. این نقش‌های تنظیمی، اثناعشر را به عنوان مرکز فرماندهی هماهنگ‌سازی فرآیند گوارش معرفی می‌کند.

اثناعشر نه‌تنها محل عبور غذاست، بلکه یک ایستگاه مهم پردازشی در دستگاه گوارش محسوب می‌شود. هرگونه اختلال در عملکرد آن، می‌تواند روند گوارش و جذب را تحت تأثیر قرار دهد و منجر به مشکلات تغذیه‌ای و گوارشی جدی گردد. شناخت عملکرد دقیق و مراقبت از سلامت این بخش، برای حفظ کارایی کل سیستم گوارش ضروری است.